Mijn vlucht en eerste dagen in Kenia

Kenia
Day 1 4-2-2014
Gister avond was het dan eindelijk zo ver. Samen met Lonneke ga ik meehelpen met een schildpadden project in Watamu. Om kwart voor 9 zou ons vliegtuig naar Kenia vertrekken. Nadat we van iedereen afscheid hadden genomen voor de aankomende 8 weken gingen we al redelijk snel het vliegtuig in. Het vliegtuig was echt onwijs groot. Toen we eenmaal de lucht in gingen hebben we eerst een filmpje gekeken en verder heb ik nog even geslapen.
Hierna moesten we wachten op het vliegveld in Nairobi op ons volgende vliegtuig die naar Malindi gaat. Op schiphol werd ons verteld dat als we aangekomen waren op Nairobi, we niet meer naar onze koffers hoefde om te kijken want die zouden in een keer door gaan. Gelukkig gingen Lonneke en ik toch even kijken bij de band (we hadden toch 6 uur overstaptijd) en na nog geen minuut kwamen al onze koffers eruit gerold. Na wat geïnformeerd te hebben bleek dat we de verkeerde informatie gekregen hadden op Schiphol en we dus gewoon zelf de koffers voor de volgende vlucht moesten regelen. Geen probleem natuurlijk, we waren vooral erg blij dat we de koffers alsnog op het goede vliegtuig gezet hebben!
Onze 6 uur wachttijd vulde we met slapen, lezen en vooral vervelen. Op het vliegveld in Nairobi was namelijk vrij weinig (niks) te doen. Toen we eindelijk in het volgende vliegtuig zaten ging het allemaal heel snel. Voor mijn gevoel duurde het nog geen half uur voordat we in Malindi aankwamen. In Malindi werden we opgehaald door mensen van het project. Inmiddels was het half 3 Keniaanse tijd (het is hier 2 uur later). Fikiri en Peter kwamen ons ophalen. Peter is een vrijwilliger uit Nairobi en Fikiri werkt bij het project. Het was ongeveer een half uurtje rijden naar Watamu. In Watamu ligt het project waar wij de aankomende twee maanden zullen werken en verblijven.
Toen we eenmaal aankwamen bij het project moest je eerst door een hek heen, langs de bewaker. Als je dan verder loopt kom je in een klein dorpje. Naar mijn idee erg knus en gezellig. Dit dorpje is alleen voor mensen van het project, Watamu Turtle Watch. Hier zitten ook de kantoren etc. Sommige mensen van het project zoals Rachael (hoofd van het project), wonen hier ook. Verder is er een klein zwembadje met daaromheen de kamers voor de vrijwilligers. Naast Lon en mij zijn er nog een paar andere vrijwilligers. Drie engelse meiden, een jongen uit Nairobi en nog twee volwassen vrouwen.
Rond 5 uur heb ik mijn eerste duik in de zee genomen. Het water is heel warm en het strand is wit, prachtiger kon het niet. Lon en ik waren hierna maar even op bed gaan liggen – kapot van de hele reis – maar na een tijdje werd er gebonkt op de deur. Er waren sporen van een schildpad gezien op het strand, en of we mee wilde om deze te zien. Natuurlijk wilde we dat! Ondanks onze moeheid gingen we me in de jeep naar het strand. Hier waren inderdaad sporen van een schildpad, en als je deze sporen volgde kwam je uit bij een ‘green turtle’ die een plekje aan het zoeken was om zijn eieren te leggen. Wanneer een schildpad opzoek is naar een plekje om de eieren te leggen moet je de schildpad niet storen, ze zijn dan namelijk erg gevoelig en kunnen zo weer terug gaan naar de zee als ze verstoort worden. Wanneer dit gebeurt legt de schildpad de eieren in de zee en deze overleven dat natuurlijk niet. Dus iedereen was op een flinke afstand aan het toe kijken hoe de schildpad probeerde te graven. Je zag letterlijk het zand omhoog geschopt worden, echt een super leuk gezicht om te zien. Helaas was het zand erg zacht en stortte haar kuil meerdere keren in en ging ze een paar keer opzoek naar een nieuwe plek. Na ongeveer 2 uur wachten vielen lon en ik bijna in slaap op het strand en zijn we met de groep mee terug gegaan naar de huisjes.
Day 2 5-2-1013
Deze ochtend hoorde we dat de schildpad waarschijnlijk de eieren gelegd had op een andere plek, maar welke plek wisten ze niet. Daar zijn ze nu (half 12 ’s ochtends) naar opzoek. Vanmorgen hebben we een kleine introductie gehad van Ruth, volunteer project coördinator, ook hebben we meegekeken bij het rehab centre. Hier zit 1 schildpad waarvan een stuk van zijn schild stuk is.
Rond 1 uur hadden we onze eerste lunch met alle werknemers en vrijwilligers. Tijdens werkdagen krijg je lunch, gevarieerd uit groente, aardappels, bonen en broodjes. De rest van de dag moet je zelf de andere maaltijden regelen. Na de lunch hadden we de ‘big introduction’ over heel het project. Watamu Turtle Watch (WTW) doet verschillende dingen; elke nacht is er een night patrol. Met een groepje loop je over het strand op zoek naar een schildpad die een nest probeert te maken. Zodra je een schildpad ziet, wacht je totdat ze klaar is om weer terug te gaan naar de zee. Op dat moment geef je de schildpad een tag als ze deze nog niet heeft. Verder steek je een bordje in het zand dichtbij de nest waarop staat ‘turtle nest, please keep away’. Als het tijd is voor de eieren om uit te komen zijn er ook een paar van WTW bij. Ze maken een klein weggetje naar de zee dmv takken zodat de kleintjes niet uit koers raken. Ook moet je de krabbetjes wegjagen want deze lusten wel een baby schildpad. Dit wegjagen doe je eigenlijk al door daar rond te lopen. Verder heeft WTW afspraken met lokale vissers. Wanneer deze vissers per ongelijk een schildpad vangen in hun netten bellen ze naar het project, en zorgt WTW ervoor dat de schildpad of terug naar de zee gaat, of als de schildpad verwondingen heeft of ziek is, meegaat naar de Rehab Centre. In de rehab centre zorgen ze voor de zieke of verwonde schildpad, ze geven hem medicijnen indien nodig, en trainen de schildpad net zolang die weer sterk genoeg is om het alleen te doen. Dit noemen ze het rescue programme. Al met al een druk programma dus .
Na de introductie zijn we in een klein stadje een ijsje gaan eten bij een italiaanse ijs zaak. 1 woord: heerlijk! Daar zou ik elke dag wel kunnen zitten, ook zijn we langs de supermarkt gegaan om inkopen te doen voor het ontbijt en avondeten. In de avond hadden we een night patrol. Omdat we met een kleiner groepje waren moesten we heel het strand twee keer aflopen, normaal deelt de groep zich in tweeën en doet elk groepje de helft. Dit was onwijs gaaf, maar ook heel lang en warm. Ik denk dat we zo’n 3 uur hebben gelopen op het strand. Onderweg kom je duizenden krabbetjes tegen. Deze nacht hebben we alleen geen schildpad gevonden.
Day 3 6-2-14
Na een (iets te) warme nacht hebben lon en ik weer lekker kunnen ontbijten. Hierna werd er gevraagd of iemand extra mee wilde naar het strand, om een bepaalde taak te doen. Een ochtend op het strand doorbrengen sla ik niet af natuurlijk! Samen met twee andere vrijwilligers, Sarah en Grace ging ik naar het strand. Daar hebben we een soort route gemaakt om te kijken welke delen wel geschikt zijn voor schildpadden om hun eieren te leggen en welke niet. Dit was natuurlijk weer erg warm maar ook heerlijk in de zon. Ik hoop wel dat ik snel ga wennen aan de warmte..
In de ochtend stond Lon op rescue stand by. Dit houd in dat als er een schildpad gevangen is, je klaar moet staan om weg te gaan om deze op te halen. Er waren 4 schildpadden gevangen waarvan er een erge gezwellen/tumoren heeft rond om zijn nek en onder de flippers. Dus deze hebben ze meegenomen naar de rehab centre, de rest hebben ze weer vrijgelaten.
In die tijd ben ik een stadje ingegaan om een simkaart internet te kopen. Dat laatste was ik eigenlijk niet van plan, maar omdat er hier heel slecht bereik is versturen mijn smsjes niet en ontving ik ook niks van anderen. Op deze manier kan ik gelukkig dus wel af en toe contact hebben met het thuisfront.
Na de lunch stond ik op rescue standby. Na nog geen uur was er een schildpad die vast zat in een net. Hup in de auto gesprongen met Peter en Grace die ook op standby stonden en op naar de schildpad. Toen we aankwamen op het strand waar die gevonden was gingen we eerst de schildpad controleren. Het was een Hawksbill, hij had al een tag en was 35 cm lang. Hij had verder geen verwondingen dus hebben we hem terug naar de zee gestuurd.
Op dit moment zitten we lekker te relaxen bij een restaurant met wifi aan het strand. Tot nu toe is het enige vervelende aan deze reis dat ik helemaal onder de muggenbulten zit… maar daar valt mee te leven